«Διαμαρτυρία είναι όταν λέω πως αυτό
κι αυτό δεν μου αρέσει. Αντίσταση είναι
όταν φροντίζω αυτό που δε μου αρέσει,
να μη
συνεχίζεται.» Ουλρίκε Μάινχοφ
Τελειώνει ο Απρίλης του '77 και αυτή η τόσο "αποφασισμένη" ομάδα,
[όπως δείχνανε οι ενέργειές της, η "Φράξια Κόκκινος Στρατός",
καταδικάζεται από το ομοσπονδιακό δικαστήριο της Στουτγάρδης,
[σε λευκοκελίτικα* ισόβια.. ποτέ μη ξαναδεί το φως !
Είναι η RAF, ακρωνύμιο της Rote Armee Fraktion,
[γνωστή στα ΜΜΕ και ως Μπάαντερ-Μάινχοφ Ομάδα,
κι αποτελούσε τον υπ' αριθμόν ένα δημόσιο κίνδυνο
[κατά τη γερμανική πολιτσάι, αφού όπου "επιχειρούσε" τα έκανε όλα λιάδα.
[μ' ένα καταιγιστικό αντάρτικο πόλεων, στη Δυτική Γερμανία,
που ενωμένοι σα γροθιά, οι Μάινχοφ, Μπάαντερ, Ράσπε και Ένσλιν,
[έσπειραν φόβο, κάνανε κάποιους να τρέμουνε απ' αγωνία.
Ένοπλο αυτό τ' αντάρτικο πόλεων, εναντίον της ακμάζουσας
[Δυτικής Γερμανίας και του κρατικού της μηχανισμού,
εικοσιδύο χρόνια μετά τον μεγάλο Β΄παγκόσμιο πόλεμο και είχε στόχο
Θεωρήθηκε "κέντρο" της ένοπλης ακροαριστεράς, με ληστείες τραπεζών,
[κλοπές σφραγίδων και άγριες επιθέσεις κατά της αστυνομίας.
Σε μια βομβιστική επίθεση το '72 στη Φραγκφούρτη,
[στο αρχηγείο των Αμερικανών, ένας συνταγματάρχης κατ' άλλους λοχίας
σκοτώνεται αλλά "...είς τήν έν λόγω επιχείρησιν καί ό κόκκινος στρατός,
[έγραψαν οι εφημερίδες, υπέστη βαρείας όντως απωλείας".
Η επιχείρηση όμως είχε αποδειχθεί μοιραία και σηματοδότησε
[το τέλος της πρώτης γενιάς της φράξιας, την όπως είπαν τρομοκρατική,
που λήγει με τη σύλληψη και την "αυτοκτονία" των ηγετών της ομάδας
[Μπάαντερ, Ένσλιν και Ράσπε στου Σταμχάιμ στη φυλακή.
Ακόμα δυό γενιές η φράξια θα είναι ζωτανή ως και την άνοιξη του '98
[που θα τερματίσει τη δράση της, ενώ απ' το '92 ήταν ανενεργή.
Πολλοί υποστήριξαν ότι ήτανε εγκληματική ενέργεια από το κράτος[Δυτικής Γερμανίας και του κρατικού της μηχανισμού,
εικοσιδύο χρόνια μετά τον μεγάλο Β΄παγκόσμιο πόλεμο και είχε στόχο
[την διάλυση του καπιταλιστικού συστήματος και του ιμπεριαλισμού.
[κλοπές σφραγίδων και άγριες επιθέσεις κατά της αστυνομίας.
Σε μια βομβιστική επίθεση το '72 στη Φραγκφούρτη,
[στο αρχηγείο των Αμερικανών, ένας συνταγματάρχης κατ' άλλους λοχίας
σκοτώνεται αλλά "...είς τήν έν λόγω επιχείρησιν καί ό κόκκινος στρατός,
[έγραψαν οι εφημερίδες, υπέστη βαρείας όντως απωλείας".
Η επιχείρηση όμως είχε αποδειχθεί μοιραία και σηματοδότησε
[το τέλος της πρώτης γενιάς της φράξιας, την όπως είπαν τρομοκρατική,
που λήγει με τη σύλληψη και την "αυτοκτονία" των ηγετών της ομάδας
[Μπάαντερ, Ένσλιν και Ράσπε στου Σταμχάιμ στη φυλακή.
Ακόμα δυό γενιές η φράξια θα είναι ζωτανή ως και την άνοιξη του '98
[που θα τερματίσει τη δράση της, ενώ απ' το '92 ήταν ανενεργή.
[που από τις αρχές ο θάνατος αποδόθηκε τάχα μου σε αυτοκτονία,
όμως μετά την ανακοίνωση, πολλά κεφάλια γύρισαν, χιλιάδες μάτια κοίταξαν,
[προς τη μεριά που στεγαζόταν η μυστική Γερμανική υπηρεσία.
Τον Δεκέμβρη του '74 ένα άρθρο του Σάρτρ στη Libération με τίτλο
["Ο Αργός θάνατος του Αντρέα Μπάαντερ στα λευκά κελιά"
μιλάει για πρώτη φορά και έτσι μάθαινε ο κόσμος τι σήμαινε φυλάκιση εκεί,
[τι απομόνωση και κράτηση... που είχε μόνο ακουστά.
Μάθαν ότι μπορεί να υπάρξει βασανισμός, σε άλλο επίπεδο,
[χωρίς βασανιστή, για σωφρονισμό μέχρι θανάτου, αργά και βασανιστικά.
Συσκευές απορρόφησης μες στα κελιά μηδένιζαν τον κάθε ήχο
[τον απαραίτητο στ' ανθρώπινο σώμα για επιβεβαίωση της "ύπαρξης" του,
έτσι για τον "προς εξόντωση", η έλλειψη επικοινωνίας με τους άλλους
[μέσω του ήχου, λειτουργούσε αρνητικά... σιγά σιγά έφευγε η ζωή του,
καθώς το κυκλοφορικό του σώματος μέρα τη μέρα
["χτυπάει μπιέλα"...... σιγά σιγά κι η συνείδηση τα φτύνει,
η σκέψη καταστρέφεται, αποδίδει όλο και πιο δύσκολα,
[ακολουθούν λιποθυμίες, παραλήρημα,τρέλα, θάνατος, κι η αυλαία κλείνει.
* Το "ήλθα.. είδα.. δεν ενίκησα" είναι το 3ο μέρος της τριλογίας ''ιστορίες & υστερίες της Ιστορίας'', και αναφέρεται στα χρόνια 1939 - 2019.
Συνεργάστηκαν οι Π. Β. Ματαράγκας και Κ. Γ. Ραπακούλια
_______________________________________________________________________________Συνεργάστηκαν οι Π. Β. Ματαράγκας και Κ. Γ. Ραπακούλια
* Φράξια Κόκκινος Στρατός, Προήλθε σαν αντίδραση στην πολιτική κατάπνιξης και εξουδετέρωσης της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς από το γερμανικό κράτος, υιοθέτησε αρχές του λεγόμενου αντάρτικου των πόλεων και κήρυξε τον ένοπλο αγώνα. Ο Αντρέας Μπάαντερ, η Γκούντρουν Ένσλιν, 28 χρόνων, φοιτήτρια των Γερμανικών Σπουδών, ο Τόρβαλντ Προλ, 27 χρόνων, σκηνοθέτης και φοιτητής, και ο Χορστ Ζένλαϊν, 26 χρόνων, ηθοποιός, καταδικασμένοι σε μικρές ποινές φυλάκισης, όταν η έφεσή τους δεν γίνεται δεκτή διαφεύγουν στην Γαλλία. Τον Απρίλιο του 1969 που ο Μπάαντερ επιστρέφει στη Γερμανία συλλαμβάνεται και φυλακίζεται.
Τον Μάιο του 1970 ο Αντρέας Μπάαντερ, φρουρούμενος οδηγείται, από τις φυλακές του Δυτικού Βερολίνου στο Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών. Εκεί αρχίζουν να συζητούν με τη φίλη, συνάδελφο και συναγωνίστριά του, Ουλρίκε Μάινχοφ, τις λεπτομέρειες και το υλικό του βιβλίου που σκοπεύουν να συγγράψουν, όταν ορμούν στο Ινστιτούτο, γύρω στις 11:00, δύο ένοπλοι κουκουλοφόροι.
Όποιος προσπαθεί να τους εμποδίσει, γαζώνεται από σφαίρες, το ίδιο και οι δύο δικαστικοί υπάλληλοι που
συνόδευαν τον Μπάαντερ. Είναι η ευκαιρία τους... Στη σύγχυση που επικρατεί ο Μπάαντερ και η Μάινχοφ πηδούν από το παράθυρο. Η αστυνομία εξαπολύει ανθρωποκυνηγητό σε ολόκληρη την πόλη, όμως ο Μπάαντερ, η Μάινχοφ και η φίλη τους Γκούντρουν Ένσλιν, όλοι προερχόμενοι από κύκλους της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και της Σοσιαλιστικής Φοιτητικής Ένωσης, δίνοντας το στίγμα του φορέα ένοπλης πάλης κατά του κράτους, διαφεύγουν στα παλαιστινιακά στρατόπεδα εκπαίδευσης στην Ιορδανία.
Εκεί ο Μπάαντερ επιβάλεται ως ο «φυσικός» αρχηγός της οργάνωσης και επιστρέφοντας, ανακοινώνουν το σχηματισμό της Φράξια Κόκκινος Στρατός (γερμανικά Rote Armee Fraktion, συντμ. RAF) ως φόρος τιμής στον Σοβιετικό Κόκκινο Στρατό. Υπήρξε δεύτερη και τρίτη γενιά της οργάνωσης που με ανακοίνωσή της τερμάτισε τη δράση της τον Μάρτιο του 1998.
 |
| Η Ουλρίκε Μάινχοφ |
Δυο χρόνια αργότερα πεθαίνει και η μητέρα της και η ιστορικός Ρενάτε Ρίμεκ αναλαμβάνει την κηδεμονία της δεκατετράχρονης Ούλρικε και της μεγάλης της αδερφής, της Βίνκε.
Ως μαθήτρια ιδρύει τη σχολική εφημερίδα Spektrum, η οποία κυκλοφορεί μέχρι σήμερα.
Από το 1959 ως το 1969 εργάζεται ως δημοσιογράφος της αριστερής εφημερίδας konkret, το διάστημα αυτό παίρνει μέρος σε πολυάριθμες δημόσιες διοργανώσεις και διαμαρτυρίες και εξελίσσεται σε συμβολική μορφή της γερμανικής αριστεράς.
Το 1961 παντρεύεται αλλά το '67 χωρίζει με τον εκδότη της konkret, Κλάους Ράινερ Ρελ (Klaus Rainer Röhl). Γίνεται μητέρα δύο δίδυμων κοριτσιών, της Ρεγκίνε και της Μπετίνα (Bettina Röhl).
Από το 1959 ως το 1969 εργάζεται ως δημοσιογράφος της αριστερής εφημερίδας konkret, το διάστημα αυτό παίρνει μέρος σε πολυάριθμες δημόσιες διοργανώσεις και διαμαρτυρίες και εξελίσσεται σε συμβολική μορφή της γερμανικής αριστεράς.
Το 1961 παντρεύεται αλλά το '67 χωρίζει με τον εκδότη της konkret, Κλάους Ράινερ Ρελ (Klaus Rainer Röhl). Γίνεται μητέρα δύο δίδυμων κοριτσιών, της Ρεγκίνε και της Μπετίνα (Bettina Röhl).
Στα πλαίσια της δημοσιογραφικής της εργασίας σχετικά με την δίκη μετά από την πυρπόληση ενός πολυκαταστήματος στην Φρανκφούρτη, γνωρίζει τους κατηγορούμενους Θόρβαλντ Προλ (Thorwald Proll), Χορστ Σένλαϊν (Horst Söhnlein).
Το 1970 μαζί με τους Αντρέας Μπάαντερ (Andreas Baader) 25 χρόνων, δημοσιογράφο, και Γκούντρουν Έσλιν (Gudrun Ensslin) 28 χρόνων, φοιτήτρια των Γερμανικών Σπουδών, γίνονται τα ιδρυτικά και ηγετικά μέλη της ακροαριστερής τρομοκρατικής οργάνωσης Φράξια Κόκκινος Στρατός (RAF), που έδρασε στη Δυτική Γερμανία.
Συμβάλλει στην απελευθέρωση του Αντρέας Μπάαντερ (Andreas Baader) από την φυλακή και το 1972 σε πέντε τρομοκρατικές βομβιστικές επιθέσεις που άφησαν τέσσερις νεκρούς.
Συλλαμβάνεται στις 15 Ιουνίου 1972 και καταδικάζεται στις 29 Νοεμβρίου 1974 σε οκτώ χρόνια φυλάκιση για την βομβιστική επίθεση στο κεντρικό κτίριο του εκδοτικού οίκου Axel Springer (Αμβούργο, 1972).
Στις 21 Μαΐου 1975 κατηγορείται στην δίκη του Σταμχάιμ για τετραπλή ανθρωποκτονία. Πριν όμως καταδικαστεί, βρίσκεται κρεμασμένη στο κελί της στις 9 Μαΐου 1976. Η διεθνής επιτροπή που ερευνά τις συνθήκες θανάτου της αποφαίνεται ότι "πέθανε πριν απαγχονιστεί".
Συλλαμβάνεται στις 15 Ιουνίου 1972 και καταδικάζεται στις 29 Νοεμβρίου 1974 σε οκτώ χρόνια φυλάκιση για την βομβιστική επίθεση στο κεντρικό κτίριο του εκδοτικού οίκου Axel Springer (Αμβούργο, 1972).
Στις 21 Μαΐου 1975 κατηγορείται στην δίκη του Σταμχάιμ για τετραπλή ανθρωποκτονία. Πριν όμως καταδικαστεί, βρίσκεται κρεμασμένη στο κελί της στις 9 Μαΐου 1976. Η διεθνής επιτροπή που ερευνά τις συνθήκες θανάτου της αποφαίνεται ότι "πέθανε πριν απαγχονιστεί".
Αγαπημένη της φράση: «Διαμαρτυρία είναι όταν λέω πως αυτό κι αυτό δεν μου αρέσει. Αντίσταση είναι όταν φροντίζω αυτό που δε μου αρέσει, να μη συνεχίζεται.»
Η απόδοση του θανάτου της σε αυτοκτονία αμφισβητείται από μερικούς ως και σήμερα, αλλά δεν έχει ως τώρα παρουσιαστεί κανένα στοιχείο που να ανατρέπει την επίσημη εκδοχή. Διεθνής επιτροπή από επιστήμονες και δημοσιογράφους προσπάθησε να διαλευκάνει τις συνθήκες του θανάτου της, όμως το γερμανικό κράτος δεν της αναγνώρισε δικαίωμα έρευνας.
* Συνέντευξη στη Libération, Για περίπου μία ώρα ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν-Πολ Σαρτρ παίρνει συνέντευξη από τον Αντρέας Μπάαντερ στις φυλακές Στάμχαιμ στη Στουτγάρδη, στις 4 Δεκεμβρίου 1974 κατόπιν αιτήματος της Ούλρικε Μάινχοφ.
* Συνέντευξη στη Libération, Για περίπου μία ώρα ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν-Πολ Σαρτρ παίρνει συνέντευξη από τον Αντρέας Μπάαντερ στις φυλακές Στάμχαιμ στη Στουτγάρδη, στις 4 Δεκεμβρίου 1974 κατόπιν αιτήματος της Ούλρικε Μάινχοφ.
Ο Αντρέας Μπάαντερ είναι σε απεργία πείνας για 13 εβδομάδες για να
διαμαρτυρηθεί για τις συνθήκες εγκλεισμού του ίδιου και των άλλων μελών
της ομάδας. Σε συνέντευξη Τύπου μετά την επίσκεψη, ο Ζαν-Πολ Σαρτρ
δήλωσε, ότι είχε βρει τον Αντρέας Μπάαντερ σε πολύ κακή σωματική και
ψυχολογική κατάσταση, λόγω της απομόνωσης.
"Σφίξαμε τα χέρια... Κάθισε απέναντί μου και μετά από τρία λεπτά είπε: «Νόμιζα πως είχα να κάνω με έναν φίλο, αλλά μου στείλανε έναν δικαστή…»
Προφανώς, αυτό λόγω της δήλωσης που είχα κάνει στη γερμανική τηλεόραση το προηγούμενο βράδυ.
"Νομίζω ότι ήλπιζε πως είχα έρθει να υπερασπιστώ αυτόν και τους συντρόφους του με βάση τις ενέργειες που είχαν κάνει. Είδε ότι δεν συμφωνούσα με αυτές.
"Σφίξαμε τα χέρια... Κάθισε απέναντί μου και μετά από τρία λεπτά είπε: «Νόμιζα πως είχα να κάνω με έναν φίλο, αλλά μου στείλανε έναν δικαστή…»
Προφανώς, αυτό λόγω της δήλωσης που είχα κάνει στη γερμανική τηλεόραση το προηγούμενο βράδυ.
"Νομίζω ότι ήλπιζε πως είχα έρθει να υπερασπιστώ αυτόν και τους συντρόφους του με βάση τις ενέργειες που είχαν κάνει. Είδε ότι δεν συμφωνούσα με αυτές.
- Ήρθα ως άνθρωπος της Αριστεράς ως ένδειξη αλληλεγγύης σε οποιαδήποτε Αριστερή ομάδα κινδυνεύει· αυτό είναι μια στάση που νομίζω πως θα πρέπει να είναι γενικευμένη.
- Ήρθα με τη λογική πως θα μπορούσε να μου δώσει τη δική του άποψη για τον αγώνα που είχαν διεξάγει.
- Ήρθα με τη λογική πως θα μπορούσε να μου δώσει τη δική του άποψη για τον αγώνα που είχαν διεξάγει.
- Δεν είχα έρθει για να πω πως συμφωνούσα μαζί του, αλλά απλώς να μάθω ποιες από τις απόψεις του θα μπορούσαν να υιοθετηθούν ξανά αλλού, αν πιστεύαμε πως ήταν σωστές, και ακόμη να μιλήσουμε για την κατάστασή του στις φυλακές ως κρατούμενος..."
No comments:
Post a Comment