1970, Δεν Φυλακίζονται Σπαθιά...

 

Στην Ινδοκίνα, στο Βιετνάμ, για ακόμη μία χρονιά,
                                           [συνεχίζεται ο πόλεμος... το μακελλειό 
και για να "ικανοποιηθεί" ο αχόρταγος ο χάρος,
                                     [βάλανε φέτος και τη Καμπότζη στο χορό...

Στη χώρα μας ακόμη ζει και βασιλεύει καθεστώς στρατιωτικό,
και οικειοθελώς όπως μας είπαν,  πεταχτήκαμε έξω,

                                                     [απ' το συμβούλιο το Ευρωπαϊκό...

Βεβαίως πέφτουνε γύρω και κάτι ψιλομπόμπες,

                                  [που τις έβαζε το ΠΑΚ*, άκουσα μετά καιρό,

όπως και για μία μεγαλύτερη μπόμπα, που σ 'ενέδρα έσκασε, 

            [μήπως και φάει τον δικτάτορα, στη λεωφόρο την παραλιακή.

Αυτή πυροδοτήθηκε απ' τον λοχαγό Αλέκο Παναγούλη*,

            [που τον θυμάμαι στο δεύτερο γυμνάσιο της Αθήνας μαθητή.

Στον Ευρωπαϊκό τον χώρο τώρα, βλέπουμε φέτος,
                                          [μία εικοσάχρονη κοπέλα να πρωταγωνιστεί,
σαν νέα Ζαν ντ Αρκ*, την Μπερναντέτ Ντέβλιν*,

                                       [κι αυτή βεβαίως όπως και η πρώτη Καθολική,

τούτη τη φορά όμως δίστασαν, δεν την κάψανε οι Άγγλοι
                                 [όπως την Ζαν... αλλά την κλείσανε μόνο φυλακή !

Φυλάκισαν τη νεότερη γυναίκα,
                                  [που εξελέγη στο βρετανικό κοινοβούλιο δηλαδή !!
 
Μα πώς κάναν τέτοια ενέργεια οι "έξυπνοι",
                                                 (οι "γάτες" όπως λεν οι νέοι) οι Βρετανοί ??
 
Δεν γνωρίζανε σαν πρώην κοσμοκράτορες πολύ καλά,
                [πως είναι ανόητη μια εξουσία να φυλακίζει "ιδέες-σπαθιά",
γιατί έτσι τους φυλακισμένους τους ηρωοποιεί,
                                                  [και τα "σπαθιά" θα βγουν πιο κοφτερά ??

Δες στη Γαλλία τον Μπλανκί*, στην Αφρική δες τον Μαντέλα* 
         [δες με την εξορία στην Έλβα πως ηρωοποίησαν τον Βοναπάρτη*,
φιμωμένες και αλυσοδεμένες ποτέ δεν θα 'ναι δυνατόν,                       
      ["ιδέες", λαϊκοί ήρωες κι οράματα, σαν μηχανές, να κάνουν κράτει.
 
Ο στόχος, τώρα, είναι η Ιρλανδή Μπερναντέτ, η ελπίδα της Ένωσης,    
                        [της ένωσης βόρειας και νότιας Ιρλανδίας, να εξαφανιστεί,
και να υποταχτούν οι απρόβλεπτα ξεσηκωμένοι,
                                             [καταπιεσμένοι και αγανακτισμένοι Καθολικοί.



Μα, για τους νεότερους, ας πούμε με λίγα λόγια,
                                                     [την ιστορία αυτή σαν παραμύθι,
τώρα που βρέθηκε λύση τραβηγμένη απ' τα μαλλιά,

                                [και η ένωση της Ιρλανδίας θανάσιμα εβλήθη…

Απ' το βιβλίο "Λαοί της Ευρώπης" του Ραφαηλίδη*, πρώτα απ' όλα,

                                                                [ένα "κουφό" πρέπει να αναφερθεί, 

όπου σύμφωνα με την Ινδοευρωπαϊκή θεωρία 

                                [είναι Έλληνες οι Ιρλανδοί, όπως και 'μεις, είν' Αχαιοί....
 
Την εποχή της Ελληνο-αρχαιο-λατρείας των Ευρωπαίων,  
                [τον δέκατο όγδοο αιώνα, σφοδρώς το διεκδικούσαν οι Ιρλανδοί,
μα ξεθώριασε... κι έκτοτε για γνωστούς ή...
                                                  [και γι' αγνώστους λόγους, το θέμα έχει πνιγεί.
 
Η θεωρία περί Ινδοευρωπαίων είναι μια "νούλα" που δεν ασπάζομαι,
                                        [και αρκετοί ερευνητές θεωρούν πως έχει καταρρεύσει,

αλλά αφού είναι ένα "κοστούμι", μαζί με τόσα άλλα,

                                                                  [που οι γνωρίζοντες, μας έχουνε φορέσει,

θα σου πω για τη θεωρία που λέει, ότι ποτάμι Ινδοευρωπαίων,
                                                                                   [από τη στέπα την Ασιατική,
κάπου στην κεντρική Ευρώπη στα δύο θα διασπαστεί...
                        [αυτοί που πάνε νότια, στην Ελλάδα, ονομαστήκανε Αχαιοί,
ενώ όσοι τραβήξανε βόρεια "βαφτιστήκαν" Κέλτες...
                                                                         [και που βέβαια είναι οι Ιρλανδοί. 

Για δυό χιλιάδες χρόνια σκλαβώθηκαν, λες για "συμπαράσταση"
                                      [προς εμάς... σαν νάταν αδελφοί,  όπως εμείς κι αυτοί,

από τους ποικίλους πλιατσικολόγους αιμοχαρείς,

                            [και τυραννήθηκαν από ένα σωρό και τούτοι κατακτητές,

με τελευταίους το 1171, από τους γνωστούς σε μας,

          [τους άρπαγες των γλυπτών και εδαφών μας (Κύπρος) σφετεριστές...

         Το δίκαιο του ισχυρότερου, των κανονιοφόρων και

                                                          [των λογχοφόρων σε όλο του το μεγαλείο, 

                  ίδιο με το "επιχείρημα" των Τούρκων
                                     [για την Κωνσταντινούπολη, ένα επιχείρημα γελοίο...
                  δηλαδή "...σας νικήσαμε και στα μέρη σας 

                                                                   [στείλαμε να μείνουνε "δικοί μας",

                  κι αν έχετε αντίρρηση θα σας τσακίσουμε,

                                                                   [τώρα αυτή η γη είναι δική μας".

                        

Τους πολεμούσανε αυτοί οι Ιρλανδο-βορειο-Αχαιοί,

                                                                             [σχεδόν για μία χιλιετία,

και μάτωναν επί αιώνες για να πετύχουν,

                                                       [της πατρίδας τους την ανεξαρτησία !

Τα καταφέρανε μόλις το 1937, μα κάτι έμεινε σκλαβωμένο...
                                                 [για να μοιάζουμε πάλι σαν αδελφοί εμείς οι δύο,

όπως κι εδώ έμεινε σκλαβωμένο της Κύπρου ένα κομμάτι βόρεια

            [και κατά τα φαινόμενα, στα κομμάτια μας θα πούμε αμφότεροι αντίο.

Το Μπέλφαστ θυμίζει σε όλους μας, το φόρο αίματος που πλήρωσαν
                                     [όπως και μεις, ν' απαλλαγούν από τον Αγγλικό ζυγό.

Μας τα θυμίζουν και τα επιβεβαιώνουν οι δύο μάρτυρες,

                                                          [που μαζί βρίσκονται πλέον στον ουρανό...

και που ίσως δακρύσαμε κάποια στιγμή, όταν

                                      [τα ονόματά τους ακούγαμε απ' την τιβή έναν καιρό :

Τότε... που σε απεργία πείνας για την ελευθερία, ο Μπόμπυ Σαντς, 
                                       [ο βουλευτής μαχητής των Ιρλανδών, πέθανε αφημένος,
και ο μαχητής της ΕΟΚΑ, Αυξεντίου, ραντίσθηκε από τους κατακτητές,
           [με βενζίνη, και για τη λευτεριά της Κύπρου μας πέθανε αυτός καμένος !

______________________________________________________________________

συνεχίζεται

Μπορείτε να παρακολουθήσετε το "ήλθα.. είδα.. δεν ενίκησα" (1939 - 2019) 
 από την αρχή πατήστε εδώ

* Το "ήλθα.. είδα.. δεν ενίκησα" είναι το 3ο μέρος της τριλογίας   
''ιστορίες & υστερίες της Ιστορίας'', και αναφέρεται στα χρόνια 1939 - 2019. 
 Συνεργάστηκαν οι Π. Β. Ματαράγκας και Κ. Γ. Ραπακούλια 

_______________________________________________________________________________

* Π.Α.Κ., Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα (Π.Α.Κ.) ήταν μια πολιτική αντιδικτατορική οργάνωση που ιδρύθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου στην Στοκχόλμη της Σουηδίας το 1968 με στόχο τη δυναμική και συντονισμένη αντίσταση στη δικτατορία που είχε επιβληθεί στην Ελλάδα. 

* Αλέξανδρος Παναγούλης, συμμετείχε ενεργά στον αγώνα για την επαναφορά της δημοκρατίας και εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος του Γ. Παπαδόπουλου (1967-1973). Υπηρετούσε στο 85ο Σύνταγμα Πεζικού, στη Βέροια, όταν λιποτάκτησε από το στράτευμα και ίδρυσε την οργάνωση Εθνική Αντίσταση. Αυτοεξορίστηκε στην Κύπρο για να καταστρώσει σχέδιο δράσης. 

Εκεί ήρθε σε επαφή με τους πολιτικούς άνδρες του τόπου, όπως τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη, με σκοπό να τους ζητήσει να συνδράμουν στην αντίσταση. Επανήλθε στην Ελλάδα και μαζί με στενούς του συνεργάτες σχεδίασε την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου κοντά στη Βάρκιζα.

* Ζαν ντ'Αρκ, Jeanne d'Arc, Στη μάχη της Ορλεάνης το Μάιο του 1429 πέτυχε μια θαυμαστή νίκη έναντι των άγγλων εισβολέων, τους οποίους συνέχισε να καταδιώκει κατά μήκος της Λωραίνης. Η φήμη της έγινε τόσο τρομακτική, ώστε συχνά οι εχθροί τρέπονταν σε φυγή πριν ακόμα πολεμήσουν.
Όταν το 1429 οι Άγγλοι, με τη βοήθεια των συμμάχων τους από τη Βουργουνδία, κατέλαβαν το Παρίσι και όλες τις γαλλικές περιοχές βόρεια της Λωραίνης. Η αντίσταση που συνάντησαν ήταν ελάχιστη, λόγω της έλλειψης ηγεσίας και της ηττοπάθειας που διακατείχε τους Γάλλους. Ο Ερρίκος ΣΤ' της Αγγλίας απαιτούσε το γαλλικό θρόνο.  
Κόβει τα μαλλιά της κοντά, ντύνεται σαν άντρας και παίρνει τα όπλα, καταφέρνει να πείσει τον Κάρολο να της δώσει στρατεύματα για ν’ αντιμετωπίσει τον εχθρό, τηρώντας κατά γράμμα τις ιερές οδηγίες του Αρχάγγελου Μιχαήλ και των Αγίων Μαργαρίτας και Αικατερίνης, ότι η Θεία αποστολή της ήταν, να απελευθερώσει τη χώρα της από τους Άγγλους,
Εθνική ηρωίδα και προστάτιδα της Γαλλίας. Η Αγία της Καθολικής Εκκλησίας, η Ιωάννα της Λορένης γνωστότερη στην Ελλάδα, γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 1412 στο χωριό Ντονρεμί της βορειοανατολικής Γαλλίας, στα σύνορα της Καμπανίας και της Λωραίνης. Μεγάλωσε στο αγρόκτημα της οικογένειάς της, χωρίς να μάθει ποτέ γραφή και ανάγνωση.

* Μπερναντέτ Ντέβλιν, Όταν η βουλευτίνα των κοκτέιλ μολότοφ, το 1969 στα είκοσι δύο της χρόνια, έμπαινε στη Βρετανική βουλή, σοκάροντας τη γηραιά Αλβιώνα, αποτέλεσε πρότυπο για μια ολόκληρη γενιά, για τους αγώνες της για τη Βόρεια Ιρλανδία, για τα δικαιώματα των κρατουμένων, αλλά και για το γεγονός ότι προκάλεσε έντονα τη συντηρητική βρετανική κοινωνία της εποχής ούσα έγκυος ανύπαντρη βουλευτίνα.
Το 1981, ένοπλοι εισέβαλαν στο σπίτι της και την πυροβόλησαν μαζί με τον άντρα της ενώπιον των παιδιών τους, σε μια απόπειρα δολοφονίας.
Γεννήθηκε 23 Απριλίου 1947 σήμερα 71 ετών.
Το διαδικτυακό περιοδικό «Jacobin» και ο συντάκτης Ronan Burtenshawabout συζήτησαν μαζί της στο πλαίσιο συνέντευξης για την εμπειρία της, τις απόψεις της.

 [...] "Το αίτημα των ανθρώπων, κατά τη γνώμη μου, αφορά την ανάληψη του ελέγχου της ζωής τους. Αυτή η διαπίστωση χρειάζεται να μας οδηγεί στο επιχείρημα για συλλογική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Αν δεν κατέχουμε αυτό, δεν έχουμε τη δύναμη να ορίζουμε προς τα πού θα εξελιχθεί η κοινωνία μας.
Η πραγματικότητα του καπιταλισμού σήμερα είναι ότι μερικές εκατοντάδες άνθρωποι, που ελέγχουν τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, ελέγχουν το μέλλον του κόσμου. Ελέγχουν την ικανότητά μας να επιβιώνουμε. Όταν οι πολίτες ζητούν από τις κυβερνήσεις καλυτέρευση των όρων ζωής τους, η απάντηση είναι: «Δεν έχουμε λεφτά». Οι κυβερνήσεις, βέβαια, δεν παράγουν λεφτά, αλλά βασίζονται στην ικανότητά τους να φορολογούν για να εξοικονομήσουν. Όμως δεν είναι πια σε θέση να το κάνουν, διότι ο πλούτος, που απαιτείται για να ανταποκριθούν στα λαϊκά αιτήματα και τις πραγματικές ανάγκες, είναι στα χέρια ανθρώπων που ολοένα αυξάνουν την ισχύ τους και βρίσκονται έξω από τη σφαίρα ελέγχου των κυβερνήσεων.
Ο καθένας από εμάς χρειάζεται να αγωνίζεται από το σημείο όπου βρίσκεται, αλλά χρειάζεται να αναγνωρίσουμε ότι δεν μπορούμε να τους νικήσουμε η κάθε χώρα χωριστά. Δεν μπορούμε ούτε να τους νικήσουμε σε μια χώρα δίχως την αλληλεγγύη των άλλων. Πρόκειται για μια διεθνή μάχη. Αυτό θα είναι ένα όλο και περισσότερο σημαντικό στοιχείο όσο θα επιχειρούν να διατηρήσουν τον έλεγχο. Ο καπιταλισμός μπορεί να σε σκοτώσει χωρίς να παίξουν τα βλέφαρα τους, οπότε το ερώτημα είναι: Πώς οργανωνόμαστε εναντίον του μαζί;"

* Λουί-Ωγκύστ Μπλανκί, Ο θεμελιωτής του μπλανκισμού, Γάλλος σοσιαλιστής επαναστάτης, που συχνά συνδέεται αδίκως με τους ουτοπικούς σοσιαλιστές. Στην ουσία υπερασπίζεται τις ίδιες ιδέες με το σοσιαλιστικό κίνημα του 19ου αιώνα. Ανήκει στους μη-μαρξιστές σοσιαλιστές. Ο ιστορικός Michel Winock τον θεωρεί σαν έναν από τους ιδρυτές της γαλλικής ακρο-αριστεράς, ο οποίος αντιτίθεται στις δημοκρατικές εκλογές, τις οποίες θεωρεί "αστικές", και διψά για την "πραγματική κοινωνική ισότητα".
Γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 1805 στο Puget-Thèniers (Alpes-Maritimes) και πέθανε την 1η Ιανουαρίου 1881 στο Παρίσι.
Μετά το 1830 και ενώ ήταν ακόμα φοιτητής, ο Μπλανκί καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η επαναστατική λαϊκή βούληση θα μπορέσει να εκφραστεί μόνο μέσω της βίας: "η στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων" που αφήνει τους ανθρώπους ανυπεράσπιστους μπροστά στην " απεχθή κυριαρχία των προνομιούχων", οδηγεί αναπόφευκτα στην ταξική πάλη. Ως εκ τούτου, φυλακίστηκε για την επαναστατική του δράση για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του, γεγονός που του έδωσε το παρωνύμιο 
"Ο Φυλακισμένος".

* Νέλσον Μαντέλα (Nelson Rolihlahla Mandela, 1918-2013), Αγωνιστής της Νότιας Αφρικής, πολιτικός και ο πρώτος έγχρωμος δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Νότιας Αφρικής (1994-1999),  σε εκλογές που επιτράπηκε να ψηφίσουν λευκοί και μαύροι.
Πριν εκλεγεί πρόεδρος, ήταν από τους επικεφαλής του κινήματος κατά του Απαρτχάιντ και ενεργό μέλος του ANC. Διετέλεσε Πρόεδρος του Κινήματος των Αδεσμεύτων 1998-99. 

Για 20 χρόνια τέθηκε επικεφαλής στη μεγάλη εκστρατεία κατά της ρατσιστικής πολιτικής της κυβέρνησης της Νότιας Αφρικής.  

Φυλακίστηκε για 27 χρόνια από το καθεστώς των λευκών. Ο Νέλσον Μαντέλα αποφυλακίστηκε το Φεβρουάριο του 1990, αφού ο πρόεδρος Φρεντερίκ ντε Κλερκ αναγνώρισε το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο και ανέστειλε τις εκτελέσεις. Ο Νέλσον Μαντέλα αμέσως παρότρυνε τις ξένες δυνάμεις να μην ελαττώσουν την πίεση που ασκούσαν στη νοτιοαφρικανική κυβέρνηση για συνταγματική μεταρρύθμιση. Η απελευθέρωσή του το 1990 σημάδεψε την απαρχή θεμελιακών αλλαγών στο Νοτιοαφρικανικό κράτος, που οδήγησαν στην πτώση του ρατσιστικού του καθεστώτος. Το 1993 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης που το μοιράστηκε με τον τότε πρόεδρο Φρεντερίκ Ντε Κλερκ.

* Βοναπάρτης Ναπολέων, (Napoléon Bonaparte, 15 Αυγούστου 1769 — 5 Μαΐου 1821), Γάλλος στρατηγός και Αυτοκράτορας της Γαλλίας (ως Ναπολέων Α΄) επικληθείς Μέγας. Θεωρείται στρατηγική και κυβερνητική μεγαλοφυΐα, ιδρυτής Βασιλικής δυναστείας, (Βασιλικού Οίκου), καταλύτης αλλά και θεμελιωτής ευρωπαϊκών Βασιλείων και Χωρών στα οποία και άφησε βαθιά χαραγμένη τη σφραγίδα της προσωπικότητάς του. Συμμετείχε στη Γαλλική Επανάσταση.

 * "Οι Λαοί της Ευρώπης" Αυτό εδώ το βιβλίο θα ήθελε να είναι μια συμβολή στη φιλική και καλοπροαίρετη γνωριμία ημών των Ελλήνων με τους άλλους Ευρωπαίους. Ίσως μάλιστα συμβάλει στο να καταλάβουμε καλύτερα πού ανήκουμε εμείς οι Έλληνες: στην Ανατολή ή στη Δύση; Η αρχαία ελληνική ιστορία μας υποχρεώνει να ανήκουμε στη Δύση. Η βυζαντινή ιστορία και ο χριστιανισμός μας υποχρεώνουν να ανήκουμε στην Ανατολή. Και ούτω πως, προκύπτει η κατά Ζαμπέλιο εθνική μας σχιζοφρένεια. Αν αυτό το βιβλίο σας βοηθήσει να ξεπεράσετε, έστω κατ’ ελάχιστο, την επιμεριζόμενη σε έναν έκαστο εξ ημών εθνική σχιζοφρένεια, ίσως σας προφυλάξει από σοβαρότερες μορφές ψυχοπάθειας. Όπως για παράδειγμα αυτή του σοβινισμού, που είναι η πιο «καθαρή» και επικίνδυνη μορφή συλλογικής τρέλας. Αυτή που βρίσκεται στη ρίζα κάθε φασισμού.

*Βασίλης Ραφαηλίδης : Έλληνας δημοσιογράφος, συγγραφέας, δοκιμιογράφος και κριτικός κινηματογράφου (1 Ιανουαρίου 1934 - 8 Σεπτεμβρίου 2000).

*Έλβα, Το μεγαλύτερο νησί του Τοσκανικού αρχιπελάγους και το τρίτο μεγαλύτερο στην Ιταλία μετά τη Σικελία και τη Σαρδηνία. Εδώ εξορίστηκε ο Ναπολέων Α΄ Βοναπάρτης όπου και έμεινε για 9 μήνες και 21 μέρες μέχρι την δραπέτευση του την 26 Φεβρουαρίου, 1815.

*Γρηγόρης Πιέρης Αυξεντίου ο «Σταυραετός του Μαχαιρά», (22 Φεβρουαρίου 1928 - 3 Μαρτίου 1957), Κύπριος αγωνιστής της ΕΟΚΑ, κατά τον Απελευθερωτικό Αγώνα του 1955-59 εναντίον της Αγγλικής κατοχής. Ήταν δεύτερος στην ιεραρχία της οργάνωσης, και σκοτώθηκε από τους Άγγλους μετά ηρωική αιματηρή μάχη... Στην Κύπρο θεωρείται εθνικός ήρωας. Υπηρέτησε στον Ελληνικό στρατό και πέρασε από τη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού, ενώ παράλληλα μελετούσε φιλολογία για να μπει στην φιλοσοφική σχολή Αθηνών. Έδωσε τον λόγο της Στρατιωτικής του Τιμής, και μπήκε στον αγώνα κατά των Άγγλων με τα ψευδώνυμα: «Ζήδρος», «Ρήγας», «Αίαντας», «Άρης», «Μάστρος», «Ανταίος» και «Ζώτος». Αγωνίστηκε σκληρά στην αντίσταση κατά των Άγγλων και πολύ γρήγορα του δόθηκε η θέση του υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α.
Οι Άγγλοι, ύστερα από προδοσία πληροφορήθηκαν το κρησφύγετό του κοντά στο Μαχαιρά. Το περικύκλωσαν με αυτοκίνητα και ελικόπτερα, μετά από πολύωρη μάχη και αρκετούς νεκρούς Άγγλους έριξαν βενζίνη στο κρησφύγετο και τον έκαψαν ζωντανό. Πριν φονευθεί ο Γρηγόρης Αυξεντίου έρριψε περί τις 1.000 σφαίρες και αρκετές χειροβομβίδες φονεύοντας 47 Άγγλους στρατιώτες.
Πολλοί Έλληνες και ξένοι ποιητές εμπνεύστηκαν από τον αγώνα και το θάνατο του Γρηγόρη Αυξεντίου και έγραψαν ποιήματα προς τιμήν του, όπως ο Γιάννης Ρίτσος με το ποίημα "Ο Αποχαιρετισμός".


* Μπόμπυ Σαντς - Bobby Sands, Ο Sands μπήκε στις τάξεις του IRA το 1972. Την ίδια χρονιά συνελήφθη για κατοχή όπλων που βρέθηκαν στο σπίτι που διέμενε. Καταδικάστηκε τον Απρίλη του 1973 σε φυλάκιση πέντε ετών και αφέθηκε ελεύθερος το 1976. Μέσα σε έξι μήνες, συλλαμβάνεται ξανά, έπειτα από βομβιστική επίθεση και ανταλλαγή πυρών. Η δίκη πραγματοποιήθηκε τελικά τον Σεπτέμβριο του 1977. Παρότι δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για την ενοχή του καταδικάστηκε σε 14 χρόνια φυλάκιση και στην φυλακή Maze. Αρχικά πάντως μεταφέρθηκε στη φυλακή Κράμλιν όπου πέρασε 15 ημέρες γυμνός σε απομόνωση, ενώ κάθε τρεις μέρες υποβαλλόταν σε υποχρεωτική από το φαγητό αποχή.

Η βρετανική κυβέρνηση είχε κατατάξει τους Ιρλανδούς κρατούμενους πολέμου στη Βόρεια Ιρλανδία ως ειδική κατηγορία χωρίς δικαιώματα. Οι κρατούμενοι του IRA και του INLA απέναντι σε αυτό το καθεστώς ξεκίνησαν τη «διαμαρτυρία της κουβέρτας». Οι κρατούμενοι αρνούνταν να φορούν τις στολές της φυλακής και είτε ήταν γυμνοί, είτε έφτιαχναν ρούχα από τις κουβέρτες τους. Ζητούσαν να μη φορούν στολές της φυλακής, να μην εργάζονται γι’ αυτήν, να έχουν ελεύθερη συναναστροφή με τους άλλους κρατουμένους, να μπορούν να οργανώνουν τις δικές τους εκπαιδευτικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες και να έχουν το δικαίωμα να δέχονται επίσκεψη και να δέχονται δέματα και γράμματα μια φορά την εβδομάδα. Το 1980 ξεκινούν την πρώτη απεργία πείνας. Συμμετέχουν άντρες και γυναίκες από τρεις διαφορετικές φυλακές. Η απεργία τερματίστηκε μετά από δυο μήνες, ωστόσο σε σύντομο χρονικό διάστημα φάνηκε ότι η βρετανική κυβέρνηση δεν είχε την πρόθεση να ικανοποιήσει τα αιτήματα και... Την 1η Μάρτη του 1981 με τον Bobby Sands πρώτο ν' αρνείται την τροφή και να δηλώνει:

«Δεν θα με σπάσουν καθώς η επιθυμία για ελευθερία και για την ελευθερία του Ιρλανδικού λαού βρίσκεται στην καρδιά μου. Θα φθάσει η μέρα όπου όλος ο λαός της Ιρλανδίας θα έχει την επιθυμία για ελευθερία. Τότε θα αλλάξουν τα πράγματα. Πιστεύω και στηρίζω το θεόσταλτο δικαίωμα του Ιρλανδικού έθνους στην κυρίαρχη ανεξαρτησία και το δικαίωμα κάθε Ιρλανδού και Ιρλανδής να στηρίξει αυτό το δικαίωμα με την ένοπλη επανάσταση», 

Ξεκινά νέα απεργία πείνας με βασικό αίτημα να αναγνωριστούν οι κρατούμενοι πολέμου ως πολιτικοί κρατούμενοι. Η κυβέρνηση της Βρετανίας, διά στόματος της πρωθυπουργού, Μάργκαρετ Θάτσερ, απορρίπτει τα αιτήματα που ζητούσαν οι κρατούμενοι. 

 "Κάποιος θα πρέπει να γράψει ένα ποίημα για τα βάσανα των απεργών πείνας. Θα 'θελα να το γράψω εγώ, αλλά πώς να το τελειώσω;» έγραψε στο ημερολόγιό του στις 10 Μαρτίου 1981 ο Sands.

Ο θάνατος του ανεξάρτητου Ιρλανδού βουλευτή Tyrone είναι η συγκυρία που φέρνει τον Sands στην Βρετανική βουλή, λίγο πριν την έναρξη της απεργίας...
Ο Sands ήταν υποψήφιος και εκλέγεται στη θέση του στις 9 Απριλίου του 1981. Ωστόσο παρέμεινε βουλευτής για κάτι λιγότερο από ένα μήνα καθώς στις 5 Μαΐου του 1981 πέθανε στο νοσοκομείο της φυλακής μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας. Δεν ήταν ο μόνος. Οι κρατούμενοι του IRA συνέχισαν την απεργία πείνας και το καλοκαίρι πέθαναν ακόμη 9 από αυτούς. 

Η απεργία έσπασε στο τέλος του καλοκαιριού καθώς ο Καθολικός κλήρος έπεισε τις οικογένειες των κρατουμένων που είχαν χάσει τις αισθήσεις τους να τους ταΐσουν ενδοφλεβικά. IRA και INLA σταμάτησαν την απεργία μετά από 217 ημέρες, τον Οκτώβρη 1981. Κατόπιν η βρετανική κυβέρνηση ικανοποίησε κάποια από τα αιτήματα των κρατουμένων, χωρίς ωστόσο, να τους χαρακτηρίσει ποτέ πολιτικούς κρατουμένους. Η απεργία πείνας ενδυνάμωσε την δραστηριότητα του IRA καθώς συγκέντρωσε το ενδιαφέρον των ΜΜΕ αλλά και της κοινής γνώμης.

   ήλθα.. είδα... δεν ενίκησα