1979, Όταν ο ιός της αμνησίας κτυπά

«Ήθελα να δώσω στη διαμαρτυρία μου για το άδικο τη μορφή μιας 

εκκλησιαστικής λειτουργίας...Κι έτσι γεννήθηκε το «Αξιον Εστί».   

Οδυσσέας Ελύτης              

Δεκαοκτώ Οκτωβρίου 1979 και η Σουηδική Ακαδημία ανακοινώνει
                            [ότι το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας θα απονεμηθεί στον Οδυσσέα Ελύτη.

Ήτανε μόλις είχα ξεμπαρκάρει, κι άκουγα που το μετέδιδαν συνεχώς τα μίντια
                     [αλλά... μεσάνυχτα είχα από λογοτεχνίες και ποιητές, δεν ξέραμε τέτοια σπίτι,
κι οι γνώσεις μου (Κατοχής παιδί γαρ) περιοριζόντουσαν σε είδη μπομπότας,
            [λαχανίδας, νερόσουπας, ματσακονιών, σκοινιών, αυτά να μάθω μόνο είχα τη τύχη.

Όχι.... ξέχασα.... ήξερα έναν ποιητή πολύ καλά, τον Καββαδία τον Μαρκόνη,
           [που από τις σκαλωσιές ως τις σεντίνες* των καραβιών ακούγονταν δικοί του στίχοι
σαν τον τραγούδαγαν, βάφοντας και ξεσκουριάζοντας παρέα με τον "Σταυρό του Νότου",
                          [ή απ' τα μεγάφωνα στη διαπασών στις σχόλες, στη δουλειά στα οβερτάγια.*
Αλλά ας επιστρέψουμε στη βράβευση του ποιητή Ελύτη που ήταν το έναυσμα
                 [μελετώντας τον... να δω πράγματα και πέραν από βαπόρια ταξίδια και ναυάγια.

Στις 10 Δεκέμβρη σε όλους τους τηλεσταθμούς έπαιζε η τελετή απονομής,
      [και σε χλιδάτη αιθουσοπλατεία έβλεπες, "ισότερους" από εμάς βεβαίως, καλεσμένους,
διάσημους διεθνοματσούς, μυτόψηλους παρασημοφοράτους, ξερολεσοφογνωρίζοντες,
                      [ενώ το Άξιον Εστί, η διαμαρτυρία του ποιητή για το "άδικο", καθηλωμένους
κρατούσε Έλληνες και Ευρωπαίους, όλους τους και φυσικά εμένα,

                   [που μ' έκανε για χρόνια να αναζητώ της Δικαιοσύνης τον νοερό χαμένο Ήλιο.

"Έγέρασα "μωρές παιδιά" (πούλεγε ο γέρο Δήμος*) πενήντα χρόνια ψάχνω, μα άφαντοι,              [η Δικαιοσύνη με τον Ήλιο της, κι όχι δεν σούρωσα, δεν μέθυσε ο παππούς με τίλιο,
  απορώ δε που δηλώνουν στο γυαλί οι λαμογιοκαταστροφείς πως..."βλέπουν αμφοτέρους",
                                     [ψευδώς κι ασυστόλως ισχυριζόμενοι, πως είναι τάχα μου και κολλητοί.

Εγώ μονάχα κάποια ίχνη τους βρήκα, κάπου εκεί στα Ορφικά* κι αργότερα
                            [στον έβδομο π.Χ. αιώνα, στους νόμους Ζάλευκου* και Χαρώνδου* δηλαδή,
στους πρώτους Γραπτούς Νόμους στην Ιστορία για Δικαιοσύνη και οι οποίοι 
                       [υπαγορεύθησαν από την ανάγκη προστασίας "των αδικουμένων πολιτών"...

Δίκαιο ? τι είναι τούτο, ποιος στο είπε, δεν τόχουμε ακουστά,
                                                                    [θα έλεγαν σήμερα, σίγουρα, οι πλείστοι εξ αυτών.

Παρενθετικά θα ήθελα να πω δυό λόγια σε όσους ίσως δεν το γνωρίζουν,
                   [πως από Έλληνες αναπτύχτηκε στον κόσμο η πρώτη συστηματική νομοθεσία,
που οι γνωστοί μας άγνωστοι στη νεώτερη εποχή για να μειώσουν την αξία (σύνηθες)
         [των προγόνων μας, την βάπτισαν "Ρωμαϊκό Δίκαιο", ακόμη μία γι' αγρίους ιστορία.

Ο Πιττακός ο Μυτιληναίος πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης της Μυτιλήνης,
                                                   [ένας από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδος απεφάνθη
ότι «κρατίστη δημοκρατία όπου τοίς πονηροίς* ούκ έστιν άρχειν»
                  [συγνώμη πρόγονε.... το συνεχίζω λέγοντας τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη,
υπευθυμίζοντας ότι οι "άρχοντες" δεν φυτρώνουνε... μα είναι απόφαση και επιλογή
                          [του ευκολοπιστοκωλοτουμπάρη, του κατά περίσταση ρουσφετοδοκιμαστή.
 
Αφιερώνω την κατωτέρω σύμπτυξη 30 άρθρων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,
       [στον κάθε αρχοντοκλεφτοκοταδογόνο και κάθε σκυφτοαργυρονητοψευδοντελαλιστή:
 

       "Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στα δικαιώματα χωρίς καμία 
                 [διάκριση, όπως το φύλο, η γλώσσα, η θρησκεία, οι πολιτικές τους πεποιθήσεις,
       και κανείς δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε σκληρές,
                                                             [και απάνθρωπες, ταπεινωτικές ποινικές μεταχειρίσεις.

       Κανείς δεν μπορεί να συλλαμβάνεται ή να κρατείται αυθαίρετα.
                                        [όλοι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο χωρίς καμιά απολύτως διάκριση
       και όποιος κατηγορείται για ποινικό αδίκημα πρέπει να θεωρείται αθώος,
              [μέχρι να διαπιστωθεί η ενοχή σε δίκη κι όχι ανάλογα με του καθενός τη διάθεση.
      
       Κανείς δεν επιτρέπεται να υποστεί αυθαίρετες επεμβάσεις στην ιδιωτική του ζωή,
                                                               [την οικογένεια, την κατοικία ή την αλληλογραφία του,
       ούτε προσβολές της τιμής και της υπόληψής του.
                  [έχει δε το δικαίωμα να τον προστατεύουν οι νόμοι σε κάθε έκνομη αμαρτία του.

       Καμιά διάταξη της παρούσας Διακήρυξης δεν μπορεί να ερμηνευτεί
                        [ότι παρέχει σε ένα κράτος οποιοδήποτε δικαίωμα να επιδίδεται σε ενέργειες
       ή να εκτελεί πράξεις που αποβλέπουν στην άρνηση των δικαιωμάτων που...
              [εξαγγέλλονται σε αυτήν. (έσβησα κάποια σχόλια που τα θεώρησα κακεντρέχειες).

       Επιπροσθέτως κάθε άτομο έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης
                                           [δηλαδή να εκφράζει τις απόψεις του χωρίς να υφίσταται συνέπειες,
       καθώς και να διαδίδει πληροφορίες και ιδέες, με οποιοδήποτε μέσο έκφρασης
                                                             [και οπουδήποτε στον κόσμο... (εδώ γελάνε και οι πέτρες).

Το σίγουρο είναι ότι ο μόνος που δεν θα γέλαγε θα ήτανε ο Πλάτων,
           [μάλλον θα δάκρυζε, ο άνθρωπος που ονειρεύτηκε και έγραψε την ιδεώδη Πολιτείαν,
και τούτο έπραξε για να εμφανίσει την ιδέα της δικαιοσύνης που πρέπει να υφίσταται
               [εντός των κοινωνιών των ανθρώπων, "υπερτάτην ιδέαν του αγαθού, ιδέαν Θείαν".

                                                                 ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Γηράσας απέκτησε μεγαλυτέραν πείραν των ανθρώπων, ο άφταστος εκείνος νους,
      [η φωτεινοτέρα των αιώνων διάνοια, έτσι, αντιλήψεις του περί Πολιτείας αναθεωρεί,
και καταλήγει ότι... "κατανοηταί είναι μόνο είς τούς πεπαιδευμένους
                 [και τους υπερέχοντες πνευματικά, αί έννοιαι "ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΗ".
                                

_______________________________________________________________________________

                                                                        συνεχίζεται

Για να παρακολουθήσετε το "ήλθα.. είδα.. δεν ενίκησα" (1939 - 2019) 
από την αρχή πατήστε εδώ

* Το "ήλθα.. είδα.. δεν ενίκησα" είναι το 3ο μέρος της τριλογίας

''ιστορίες & υστερίες της Ιστορίας'' και αναφέρεται στα χρόνια 1939 - 2019.
Συνεργάστηκαν οι Π. Β. Ματαράγκας και Κ. Γ. Ραπακούλια 
_____________________________________________________________


* Οδυσσέας Ελύτης, Έλληνας ποιητής από τους σπουδαιότερους και ζωγράφος. Από τα επίλεκτα μέλη της λεγόμενης «γενιάς του τριάντα» στον χώρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, του Παναγιώτη και της Μαρίας Βρανά, είχε πέντε αδέλφια και γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Το 1960 βραβεύεται με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το 1979 είναι η χρονιά του, η μεγάλη στιγμή για τον ποιητή.
Η Σουηδική Ακαδημία ανακοινώνει ότι θα του απονεμηθεί το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας
«για την ποίησή του, που με βάθρο την ελληνική παράδοση περιγράφει με αισθητική δύναμη και υψηλή πνευματική διακριτικότητα, τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για την ελευθερία τη δικαιοσύνη και τη δημιουργία». 
Το Άξιον Εστί αποτελεί ένα από τα αριστουργήματα της ποίησης του 20ου αιώνα. Ο Ελύτης παρέστη στην καθιερωμένη τελετή απονομής τον Δεκέμβριο του '79 στη Στοκχόλμη, παραλαμβάνοντας το βραβείο από τον βασιλιά της Σουηδίας Κάρολο Γουσταύο και γνωρίζοντας παγκόσμια δημοσιότητα. 

* Νίκος Καββαδίας, από Κεφαλλονίτες γονείς, τον Χαρίλαο Καββαδία που διατηρούσε γραφείο γενικού εμπορίου διακινώντας μεγάλες ποσότητες εμπορευμάτων με κύριο πελάτη τον τσαρικό στρατό και τη Δωροθέα Αγγελάτου, γνωστής οικογένειας εφοπλιστών της Κεφαλονιάς, 
γεννιέται στο Νίκολσκ Ουσουρίσκι (Nikolsk-Ussuriysky), επαρχιακή πόλη της περιοχής του Βλαδιβοστόκ στη Ρωσία, στις 11 Ιανουαρίου 1910.
Το 1914, με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η οικογένεια έρχεται στην Ελλάδα κι εγκαθίσταται στο Αργοστόλι, ενώ ο πατέρας επιστρέφει στις επιχειρήσεις του στη Ρωσία, όπου καταστρέφεται οικονομικά και το 1917, κατά τη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης, φυλακίζεται. Γυρίζει και πάλι στην Ελλάδα το 1921, τσακισμένος και ανίκανος να προσαρμοσθεί στην ελληνική πραγματικότητα. 
Η οικογένεια εγκαθίσταται στον Πειραιά και ο Καββαδίας στο Δημοτικό είναι συμμαθητής με τον Γιάννη Τσαρούχη και τον Παπά-Γιώργη Πυρουνάκη. Διαβάζει Ιούλιο Βερν και διάφορα βιβλία περιπέτειας. Στο Γυμνάσιο γνωρίζεται με το συγγραφέα και ιατρό του Πολεμικού Ναυτικού Παύλο Νιρβάνα. 
Δεκαοκτώ ετών, αρχίζει να δημοσιεύει ποιήματα στο περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας με το ψευδώνυμο Πέτρος Βαλχάλας. Δίνει εξετάσεις στην Ιατρική Σχολή. Όταν όμως πεθαίνει ο πατέρας του (Οκτώβριος 1929) βρίσκει δουλειά σε ναυτικό γραφείο. Συνεχίζει όμως να συνεργάζεται με διάφορα φιλολογικά περιοδικά όπως "Ο Διανοούμενος". 

Βγάζει ναυτικό φυλλάδιο και μπαρκάρει μαζί με το μικρότερο αδελφό του Αργύρη, ως "ναυτόπαις" στο φορτηγό "Άγιος Νικόλαος".
Τον Ιούνιο του 1933 κυκλοφορεί η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο "Μαραμπού"  που του χαρίζει το προσωνύμιο που θα τον συνοδεύει έως το τέλος της ζωής του. 

Το 1939 παίρνει το δίπλωμα του ραδιοτηλεγραφητή κατωτέρας τάξεως.

Το 1975, στην Αθήνα, στην κλινική «Άγιοι Απόστολοι», αφήνει την τελευταία του πνοή ύστερα από εγκεφαλικό επεισόδιο. Κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, παρουσία πολλών ανθρώπων των γραμμάτων και της τέχνης. 


* Σεντίνες, το κατώτατο εσωτερικό τμήμα των υφάλων του πλοίου.


* Οβερτάγια, οι υπερωρίες, παραφθορά του αγγλικού overtime. Πολύ συνηθισμένο στους ναυτικούς.


* Ορφικά,  "Όταν φερόμαστε άδικα, το κάνουμε για να ικανοποιήσουμε ταπεινές επιθυμίες, υποκύπτουμε στις απαιτήσεις του υλικού εαυτού μας και προκαλούμε αναστάτωση στην ψυχή μας και στον θεό που κρύβεται μέσα της. Το Δίκαιο και ο Σεβασμός προς τον άνθρωπο είναι ιερές έννοιες και πάνω απ' όλα, στις σχέσεις με τους φίλους μας μα και τους υπόλοιπους ανθρώπους...", λένε οι Ορφικοί.
Ο ορφισμός είναι πανάρχαιο θρησκευτικό σύστημα που καθιέρωσε ο Ορφέας από την Θράκη. Πολύπλευρη ευφυής προσωπικότητα μισοξεχάσμένη στη λήθη των αιώνων, όμως το φιλοσοφικό (θρησκευτικό) του σύστημα γονιμοποίησε τη σκέψη των δυτικών κοινωνιών, τη θρησκευτική σκέψη του δυτικού κόσμου.
Ο ορφικός δεν ζητά χάρες από τον θεό, γνωρίζει πως πρέπει να τα καταφέρει μόνος του όσο δύσκολο και αν είναι (Προτεσταντισμός).  Η ευσέβεια του προς το θείο είναι ανιδιοτελής και προσευχή είναι το μέσον επικοινωνίας με το θεϊκό στοιχείο που βρίσκεται εγκλωβισμένο στην ψυχή καταπιεσμένο από την ύλη. Ο σεβασμός προς τους γονείς και τον ή την σύζυγό του είναι
απαράβατος.
Η πιο ενδιαφέρουσα πνευματική διεργασία για τους ορφικούς και τους πυθαγόρειους είναι η αναζήτηση της Γνώσης που δεν είναι μία νέα κατάκτηση, αλλά ανάμνηση! Γιατί η ψυχή δεν είναι λευκό χαρτί, αλλά γνωρίζει ήδη την αλήθεια για τον κόσμο και τη ζωή πριν εισέλθει στο υλικό σώμα. Αλλά όταν ενσαρκώνεται παύει να θυμάται και μοιάζει σαν να τα μαθαίνει όλα από την αρχή.
Η διδασκαλία του Ορφέα άσκησε μεγάλη επιρροή στα επόμενα θρησκευτικά και φιλοσοφικά ρεύματα όπως στον Πυθαγόρα, Πλάτωνα και Στωικούς μέχρι στους νεοπλατωνιστές και στον Χριστιανισμό. Στις μέρες μας όμως ούτε τον Σεβασμό και τη Δικαιοσύνη επιτυγχάνουμε τόσο εύκολα.

* Ζάλευκος ο Λοκρός, Ο πρώτος Ευρωπαίος νομοθέτης που συγκέντρωσε, μελέτησε και επεξεργάστηκε αντιφατικούς κανόνες Δικαίου. Στα τέλη του 8ου αιώνα με αρχές του 7ου, εκδηλώνεται μια μεγάλη κοινωνική εξέλιξη, που σημάδεψε αποφασιστικά την ιστορία του Δικαίου, την πορεία της Κοινωνίας και σε επέκταση την πορεία του Πολιτισμού της Ευρώπης. 
Πρόκειται για τη Δημιουργία του πρώτου Γραπτού Νόμου, που επισημοποίησε και κατοχύρωσε - για πρώτη φορά στον ευρωπαϊκό χώρο - Δικαιοσύνη και Ισότητα μεταξύ των πολιτών και περιχάραξε τα όρια δράσης της εξουσίας, από τον νομοθέτη Ζάλευκο στους Επιζεφύριους, πόλη που έχτισαν οι Λοκροί της κυρίως Ελλάδας στην Κάτω Ιταλία. Σήμερα στην περιοχή της αρχαίας πόλης βρίσκεται χτισμένη η Ιταλική κωμόπολη Λόκρι (Locri).
Ο μύθος λέει πως η Αθηνά υπαγόρευσε τους Νόμους στον Ζάλευκο την ώρα που κοιμόταν. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι ο Ζάλευκος ανήκε στον κύκλο των Πυθαγόρειων. Θεωρούνται οι πρώτοι Γραπτοί Νόμοι των Ελλήνων και σαν νομοθεσία πια απλώθηκε και σε άλλες πόλεις της Μεγάλης Ελλάδας. Σ' αυτήν τη νομοθεσία στηρίχτηκε το Ρωμαϊκό Δίκαιο και το Δωδεκάδελτο. 

Αυτό που προσδίνει μοναδικότητα στους Νόμους του Ζάλευκου είναι ότι για πρώτη φορά συγκεκριμενοποιήθηκαν εκεί οι «όροι του παιχνιδιού»:

- Επιδιώκοντας την νομοθετική σταθερότητα συμπεριέλαβε στην νομοθεσία του διατάξεις που εμπόδιζαν τις νομοθετικές αλλαγές και κατ' επέκταση τις κοινωνικές αλλαγές. Χαρακτηριστικά η μεταβολή των νόμων επιτρεπόταν μεν αλλά με κεφαλικό κίνδυνο δηλαδή καθένας που ήθελε να προτείνει έναν νέο νόμο ή μια αλλαγή σε ήδη υπάρχοντα νόμο έπρεπε να εμφανιστεί ενώπιον του Συμβουλίου της πόλης και σε περίπτωση που αυτό ψήφιζε ενάντια στην πρόταση του αμέσως έχανε τη ζωή του. Επίσης, νόμος απαγόρευε την είσοδο κάποιου που ήταν οπλισμένος στη Γερουσία.

- Στο Ποινικό δίκαιο καθιερώθηκε η αρχή του αντιπεπονθότος (της ανταπόδοσης) και αφαιρέθηκε από τους δικαστές η εξουσία να ορίζουν οι ίδιοι την ποινή για κάθε αδίκημα. Έτσι έληξε το καθεστώς αυθαιρεσίας που επικρατούσε μέχρι τότε, αφού ο δικαστής δεν μπορούσε πλέον να τιμωρεί κατά βούληση. Ως προς το φόνο ΔΕΝ υπήρχαν ιδιαίτερες ρυθμίσεις καθώς τότε θεωρούνταν ιδιωτική υπόθεση που αφορούσε τον οίκο του θύματος.

- Η γη ήταν αναπαλλοτρίωτη και η αγοραπωλησία της επιτρεπόταν μόνο για πολύ σοβαρούς λόγους. Απαγορευόταν η ύπαρξη μεταπρατών γεωργικών προϊόντων καθώς η έννομη τάξη δεν έβλεπε θετικά την προοπτική δημιουργίας τάξης εμπόρων. 

Ο Ζάλευκος ήταν ιδιαίτερά απαιτητικός στην αυστηρή εφαρμογή των Νόμων, άσχετα με την κοινωνική ή δημόσια θέση του καθενός. 

* Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, Η αναγνώριση της σύμφυτης Αξιοπρέπειας καθώς και των Ίσων και Αναπαλλοτρίωτων Δικαιωμάτων όλων των μελών της ανθρώπινης οικογένειας αποτελεί το θεμέλιο της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Ειρήνης στον κόσμο. 
Η παραγνώριση και η περιφρόνηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου οδήγησαν σε πράξεις βαρβαρότητας που εξεγείρουν την ανθρώπινη συνείδηση, και η προοπτική ενός κόσμου όπου οι άνθρωποι θα απολαμβάνουν την ελευθερία του λόγου και της πίστης, λυτρωμένοι από τον τρόμο και την αθλιότητα, έχει διακηρυχθεί ως η πιο υψηλή επιδίωξη του ανθρώπου. 

Έχει ουσιαστική σημασία να προστατεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα από ένα καθεστώς δικαίου, ώστε το άτομο να μην αναγκάζεται να προσφεύγει, ως έσχατο καταφύγιο, στην εξέγερση κατά της τυραννίας και της καταπίεσης.

Η ταυτότητα αντιλήψεων ως προς τα Δικαιώματα και τις Ελευθερίες αυτές έχει εξαιρετική σημασία για να εκπληρωθεί πέρα ως πέρα αυτή η υποχρέωση.

Η Γενική Συνέλευση ανακηρύσσει την παρούσα Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ως κοινό ιδανικό στο οποίο πρέπει να κατατείνουν όλοι οι λαοί και όλα τα έθνη, έτσι ώστε κάθε άτομο και κάθε όργανο της κοινωνίας, με τη διακήρυξη αυτή διαρκώς στη σκέψη, να προσπαθεί, με τη διδασκαλία και την παιδεία, να αναπτύξει τον σεβασμό αυτών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, και με προοδευτικά μέτρα, εθνικά και διεθνή, να εξασφαλίσει την παγκόσμια και αποτελεσματική εφαρμογή τους, τόσο ανάμεσα στους λαούς των ίδιων των κρατών μελών όσο και ανάμεσα στους ανθρώπους περιοχών που βρίσκονται στη δικαιοδοσία τους. ΟΗΕ 10/12/1948

* Πονηρός, ά, όν, Άθλιος, ανάξιος πανούργος, δειλός, σε κακή κατάσταση ....

* Ο γερο Δήμος, Δημοτικό τραγούδι:  
"Εγέρασα μωρές παιδιά, πενήντα χρόνια κλέφτης.
Τον ύπνο δεν εχόρτασα και τώρα αποσταμένος 
θέλω να πάω να κοιμηθώ, 
εστέρεψε η καρδιά μου... 
Βρύση το αίμα το 'χυσα, σταλαματιά δε μένει 

* Άξιον Εστί, Απόσπασμα από δημοσίευση της Μανταλένα Μαρία Διαμαντή: 
"Αξιον Εστί... Είναι αδύνατο να μην ανατριχιάσει κανείς διαβάζοντας τους εκπληκτικούς στίχους του Οδυσσέα Ελύτη στο επικό Αξιον Εστί, και να υποκλιθεί σε αυτούς.

«Ένα το χελιδόνι κι άνοιξη ακριβή», «Με το λύχνο του άστρου στους ουρανούς γυρίζω», «Της δικαιοσύνης Ηλιε νοητέ»… Είναι μερικά μόνο από τα τραγούδια του Αξιον Εστί.
Το μελοποιημένο ποίημα του κορυφαίου ποιητή της Ελλάδας, βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας, Οδυσσέα Ελύτη, γράφτηκε το 1959 και μελοποιήθηκε λίγα χρόνια αργότερα, το 1964, από τον Μίκη Θεοδωράκη. Είναι ένα έργο- σταθμός στην ιστορία όχι μόνο της ελληνικής μουσικής. 

                          

                                            ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ

   

Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ: Το σπουδαίο έργο του Ελύτη ακούστηκε κατά την τελετη απονομής
του Βραβείου Νόμπελ από την Ακαδημία της Στοκχόλμης, στις 10 Δεκεμβρίου 1979



   ήλθα.. είδα... δεν ενίκησα